سرطان لوزالمعده یک بیماری جدی و اغلب غیر قابل تشخیص است. تشخیص زودهنگام آن برای نتایج بهتر درمان مهم است. در حالی که تشخیص سرطان لوزالمعده معمولاً شامل ترکیبی از سابقه پزشکی، معاینه فیزیکی، آزمایش‌های تصویربرداری و آزمایش‌های آزمایشگاهی است، برای تشخیص دقیق، مشورت با یک متخصص مراقبت‌های بهداشتی بسیار مهم است. در اینجا 14 مرحله و 27 نکته وجود دارد که می‌تواند در روند تشخیص سرطان پانکراس کمک کند:

مرحله 1: سابقه پزشکی

1. مشاوره با یک متخصص مراقبت های بهداشتی: به پزشک یا متخصصی مراجعه کنید که بتواند علائم و سابقه پزشکی شما را ارزیابی کند.
2. ارزیابی علائم: در مورد علائمی که ممکن است تجربه کنید، مانند درد شکم، کاهش وزن غیرقابل توضیح، زردی، یا تغییر در عادات روده بحث کنید.
3. ارزیابی خطر: اطلاعاتی در مورد عوامل خطر سرطان پانکراس، از جمله سابقه خانوادگی، عادات سیگار کشیدن، سن، و برخی شرایط ژنتیکی ارائه دهید.

مرحله 2: معاینه فیزیکی

4. معاینه شکم: یک متخصص مراقبت های بهداشتی ممکن است یک معاینه فیزیکی برای بررسی هرگونه ناهنجاری یا علائم سرطان پانکراس انجام دهد.

مرحله 3: آزمایشات تصویربرداری

5. سونوگرافی: این آزمایش غیرتهاجمی از امواج صوتی برای ایجاد تصاویری از پانکراس و اندام های اطراف آن استفاده می کند.
6. توموگرافی کامپیوتری (CT) اسکن: سی تی اسکن تصاویر مقطعی دقیقی از پانکراس و ساختارهای مجاور ارائه می دهد.
7. تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI): اسکن‌های MRI از آهن‌رباهای قدرتمند و امواج رادیویی برای تولید تصاویر دقیق از پانکراس استفاده می‌کنند.
8. سونوگرافی آندوسکوپی (EUS): EUS سونوگرافی را با آندوسکوپ ترکیب می‌کند تا تصاویری با وضوح بالا از پانکراس از داخل دستگاه گوارش به دست آورد.
9. اسکن توموگرافی انتشار پوزیترون (PET): اسکن‌های PET با شناسایی نواحی افزایش فعالیت متابولیک به تعیین اینکه آیا سرطان پانکراس به سایر قسمت‌های بدن گسترش یافته است یا خیر کمک می‌کند.
10. کولانژیوپانکراتوگرافی تشدید مغناطیسی (MRCP): MRCP یک تکنیک MRI است که بر روی پانکراس و مجاری صفراوی تمرکز می‌کند و تصاویر دقیقی ارائه می‌دهد.

مرحله 4: بیوپسی

11. کولانژیوپانکراتوگرافی رتروگراد آندوسکوپی (ERCP) با بیوپسی: از ERCP می توان برای به دست آوردن نمونه های بافت برای بررسی بیشتر استفاده کرد.
12. اسپیراسیون سوزنی ظریف با هدایت اولتراسوند آندوسکوپی (EUS-FNA): EUS-FNA شامل استفاده از یک سوزن نازک برای جمع‌آوری نمونه‌های بافت از لوزالمعده تحت هدایت سونوگرافی است.
13. اسپیراسیون با سوزن ظریف از راه پوست: یک سوزن از طریق پوست به پانکراس وارد می‌شود تا نمونه‌های بافت را برای تجزیه و تحلیل استخراج کند.
14. بیوپسی جراحی: در برخی موارد، ممکن است یک روش جراحی برای گرفتن نمونه بیوپسی ضروری باشد.

مرحله 5: آزمایشات آزمایشگاهی

15. آزمایش‌های خون: آزمایش‌های خون می‌تواند به ارزیابی نشانگرهای مختلف مرتبط با سرطان پانکراس، مانند سطوح CA 19-9 و CEA کمک کند.
16. آزمایش‌های عملکرد کبد: این آزمایش‌ها آنزیم‌های کبدی و سطوح بیلی‌روبین را ارزیابی می‌کنند که می‌تواند نشان‌دهنده گسترش سرطان به کبد باشد.

مرحله 6: آزمایش ژنتیک

17. آزمایش BRCA1/BRCA2: افراد با سابقه خانوادگی سرطان لوزالمعده ممکن است برای شناسایی جهش در ژن‌های BRCA1 یا BRCA2 تحت آزمایش ژنتیک قرار گیرند.

مرحله 7: تجزیه و تحلیل نشانگر تومور

18. آزمایش CA 19-9: این آزمایش خون سطوح CA 19-9 را اندازه‌گیری می‌کند، نشانگر توموری که می‌تواند در سرطان پانکراس افزایش یابد.

مرحله 8: مرحله بندی

19. سیستم مرحله بندی TNM: مرحله بندی سرطان پانکراس به تعیین وسعت بیماری کمک می کند و تصمیمات درمانی را هدایت می کند.

مرحله 9: مشاوره با یک متخصص

20. متخصص گوارش: متخصص گوارش در تشخیص و درمان بیماری های دستگاه گوارش، از جمله سرطان پانکراس، متخصص است.
21. انکولوژیست: متخصص انکولوژیست در درمان سرطان تخصص دارد و می‌تواند در مورد آزمایش‌های تشخیصی بیشتر و گزینه‌های درمانی راهنمایی کند.

مرحله 10: نظر دوم

22. جستجوی نظر دوم: جستجوی نظر دوم از یک متخصص دیگر اغلب سودمند است.پزشک یا متخصص برای تایید تشخیص و بررسی گزینه های درمانی جایگزین.

مرحله 11: تست های اضافی

23. لاپاراسکوپی: این روش جراحی کم تهاجمی اجازه می دهد تا به طور مستقیم پانکراس و اندام های اطراف آن را مشاهده کنید.
24. پانکراتوگرافی رتروگراد آندوسکوپی (ERP): ERP ترکیبی از آندوسکوپی و اشعه ایکس برای بررسی جزئیات پانکراس و مجاری صفراوی است.
25. آنژیوگرافی: آنژیوگرافی شامل تزریق رنگ کنتراست به عروق خونی برای تجسم جریان خون در پانکراس است.

مرحله 12: بحث تیمی چند رشته ای

26. بررسی انجمن تومور: یک تیم چند رشته‌ای، شامل متخصصانی از رشته‌های مختلف پزشکی، پرونده را بررسی می‌کنند تا در مورد تشخیص، مرحله‌بندی و گزینه‌های درمانی بحث کنند.

مرحله 13: تأیید تشخیص

27. گزارش پاتولوژی: تشخیص نهایی از طریق بررسی نمونه‌های بیوپسی توسط پاتولوژیست تأیید می‌شود.

توجه به این نکته مهم است که ممکن است همه مراحل برای هر فردی ضروری نباشد، زیرا فرآیند تشخیص ممکن است بسته به شرایط خاص و توصیه‌های ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی متفاوت باشد.